Maak-tijd

Een klein lief meisje stond onder een luifel.
Ze had net boodschappen gedaan met haar moeder in de supermarkt.

Ze zal ongeveer 6 jaar oud zijn geweest, dit prachtige
roodharige sproetige poepige meisje.

Het stortregende buiten.
Je weet wel, dat soort regen dat goten, tunnels en afvoerputjes doet overstromen.

We stonden allemaal onder deze luifel bij de ingang van de supermarkt.
We wachten, sommigen geduldig, anderen 'geïrriteerd', omdat de natuur hun haastige dag in de war had gegooid.

Opeens klonk het stemmetje van het meisje.

'Mama, laten we door de regen gaan rennen', zei ze.
'Wat?', vroeg mama.
'Laten we door de regen gaan rennen!', herhaalde ze.
Nee, lieverd. We wachten totdat het wat minder wordt antwoordde mama.

Het kind wachtte nog een minuutje en herhaalde:
'Mama, laten we door de regen gaan rennen.'
'We worden drijfnat als we dat doen,' zei mama.

'Nee, dat zullen we niet, mama. Dat is niet wat je zei vanmorgen',
zei het meisje terwijl ze aan haar mama's arm trok.

'Vanmorgen? Wanneer zei ik dat we door de regen konden rennen en
niet nat zouden worden dan?'

Het meisje zei kalmpjes: 'Weet je dat niet meer mama?
Toen je met papa praatte over zijn kanker, toen zei je:
Als we hier samen doorheen komen, komen we door alles heen!'

Iedereen onder de luifel was muisstil.

Ik zweer dat je niets anders hoorde dan de harde regendruppels die op de stoep voor de luifel uitéénspatten.

We stonden allemaal doodstil.

Mama dacht even na over wat ze zou antwoorden.
Sommigen zouden het weglachen of het meisje voor gek uitmaken.
Sommigen zouden zelfs negeren wat ze zei.
Maar dit was een moment van onschuldig vertrouwen in een jong kinderleventje, dat wanneer het gevoed en
verzorgd wordt, zal bloeien in geloof in de goede dingen en de hoop van het leven.

'Lieverd, je hebt gelijk. Laten we door de regen rennen.
Als het zo moet zijn dat men ons vanuit hierboven nat laat worden,
nou, dan hadden we misschien juist een wasbeurt nodig,' zei mama.

Daar gingen ze.

Ze werden doornat.
Maar ze werden gevolgd door enkele anderen die schreeuwden en lachten
als kinderen, op weg naar hun auto's.

En ja, ik ook. Ik rende en werd nat. Ik had ook die metaforische wasbeurt nodig.

Omstandigheden of mensen kunnen je geld, je materiële bezittingen en zelfs je
gezondheid wegnemen. Maar niemand kan dat ooit met je dierbare herinneringen doen.

Vergeet daarom niet om 'tijd' te maken en de gelegenheden te pakken.
Om elke dag herinneringen te maken.

Voor alles en voor elk doel onder de hemel is er een seizoen en een tijd.

Bewaar de zonnige dagen voor de donkere momenten!

In kleermakerszit tegenover elkaar op de bank samen een glaasje wijn met je partner drinken , een lekker biertje met een goede vriend(in), een gezellige BBQ onder buren, een terrasje, genietend met huid en haar van de dagelijkse dingen, genieten van je kinderen, een (snellen)berg humor en....het leven niet al te serieus nemen. Maak en creëer speciale momenten en veranker ze met genietjes!

Genieten van je leven en het echt be-leven van gave momenten is een kunst en je kunt er beter in worden. Vraag jezelf regelmatig af of je wel aan het genieten bent en de mooie momenten echt "door-leeft". Is dat niet het geval? Probeer dan iets te veranderen waardoor je wel kunt genieten. Vaak is het enige wat moet veranderen jouw gevoel, jouw aandacht en niet de situatie.

Neem de tijd om te leven!

Ze zeggen dat het een minuut duurt om een speciaal persoon te vinden,
een uur om hen te waarderen, een dag om van hen te houden,
maar een heel leven om hen te vergeten.

Ik hoop dat je steeds (meer) de tijd neemt om "door de regen te rennen; een wasbeurt te nemen".